2006/05/20

> Orereta - Omenaldia: MILAKA LUMA, ALTXU GOGOAN

>




======================================================

> MIL GRACIAS, MADELON

======================================================

Orereta se llenó de gente, saludos, recuerdos, emociones… Como te hubiera gustado a ti, Santi; como hubieras querido tú, Altxu; como lo hubieras vivido tú, petarda, Madelón… Toda la gente lo recordó y celebró. Orereta se llenó de petardos y de petardas. Más que un homenaje, una fiesta... Todo el mundo unido en un sentido homenaje. Una cena más popular que nunca, una fiesta multicolor… Tu enorme corazón. Mil colores, mil vivencias, mil plumas. El gigante te reía, la giganta te lloraba. El niño que se pierde, la niña que llevabas dentro. Aurresku. Mil rosas blancas para tu amatxo, el aplauso más sentido y el cariño más grande. Un desfile lleno de plumas. Tus vecinos. La kalejira. Tus vecinas. Altxu. Bertsos cantados desde el alma. Tus maritxus. El honor más grande, el de un sencillo triángulo, el más rosa y el más arco iris. Por tu lucha, por tus mil y una batallas. Insumisiones. Procesiones. Sermones. Hostias. Más hostias. Tus amigas. Más amigas. Emili. Tus amigos. Más amigos. Mikel. La Nati y la Wendy. Todas estuvieron allí.

Pimientos de Padrón, mil pimientos de Padrón, pero sólo los picantes. Picardías. Petas. La giganta reía. Tu cuadrilla. La República. La República de Gaztaño. Gaztaño entera. La neutrónica. Maravillotónica. Brindis en tu Alameda. Música en tu Alameda. Petardeo en el Kiosko. Tu Reina. Mil reinas, mil reinonas en medio de tus heteros. Tu cuadrilla. Tus heteros. Niñas y niñatas. Plumas y plumeros. Un brindis. Aplausos, muchos aplausos. De postre, yogur con eusko label. Tu voz en la Zintzilik, tus palabras desde el Girigay, tu lucha, nuestra lucha. Imanol sin abanico. Las de Bilbo. Txalaparta, maritxalaparta. Gracias. Graciosas. Bufones. El gigante llora. Marmitako. La Goiko y las otras. Tu Alameda, tu Reina. De postre, madalenas. Petardos. Petardas. Tu familia, tus sobrinas, tus sobrinos. Santi, Más familia. Tus ahizpas. Las de Iruña. Las de aquí y las de allá. Cerca y lejos. La Eugeni, las de Barna. Coflhes. Monaguillos. Princesas. Reinas. Gustavo, la rana travesti. Mil besos a un sapo. Un tren de cercanías. Otro peta. Madelón, mil Madelones. La giganta aplaudía, el gigante le metía mano. La hache, la i y la jota. La jota navarra a cuatro patas. Nafarroa toda. Las chicas de Gaytasuna. La insumisión y la apostasía. Todas estuvieron allí.

Mil abanicos. Profiteroles con chocolate. Chocolate sin churros. Chocolate de liar. Las de Bilbo. Tu abanico. Tus zapatones. Tus plataformas. Tus reivindicaciones. Nuestra lucha. Iguales y diferentes. Diversos. Plurales. Plumas, plumeros y plumeras. La mascletá. Lobato. Okupas y ocupadas. Txalaparta. Precarias. Neutrónicas. Tónicas con ginebra. Ginebra y Ciento Tres Etiqueta Negra. Emili y las chicas, todas las chicas. Etiqueta negra y eusko label. La Niessen. Comparsas, comparseros, comparseras. Txistu y txistularis. Tu hermano. Tus hermanos. Tus hermanas. Tus aizpas. Mil gracias. Gracias y eskerrikaskos. De postre, bollos. Marikas y maricones. Bollos y bolleras. Heteros y heteras. Por la liberación. Por ti. Por todas. Por todos. Mikel y los chicos, todos los chicos. Mil besos y morreos. Todas estuvieron allí.

La calle. Toda la calle. Un barrio. Ore, Orereta entera. Oarsoaldea. La Txintxarri. El Mikela. Xenpelar. La Euskal Herria alegre y combativa. La Euskadi profunda de Azpeitia y del Goierri. La Euzkadi de sotanas, sacristías y hostias. Apostasía. Las Peñas de Aia y los montañeros de Iparralde. Mil margaritas en las mesas y en las cabezas. Hombres públicos y mujeres públicas, chicas de alterne, pasos de revista. Toda la acera de enfrente. La Vasconia de alardes y romerías. Juantxo y su cámara y una misma lucha. Baile y fiesta. Música. Hoy no me puedo levantar. Gaupasas. La Maruja y la Cuesta. Noches de voladizo. Las más Vascongadas. La Navarra de las Bárdenas. Reales, por supuesto, ni céntimos ni euros. La Nafarroa de Irati. Todas estuvieron allí.

Mil margaritas, también en las acampadas. Una carpa en tu Alameda. Sin lugar para fobias. Cabaret. Lentejas y lentejuelas. Abrazos. Un inmenso abrazo. EHGAM. Francis. Mil veintiochos jota. Un cohete que quiere llegar a las estrellas. Sirimiri. Mil gracias. Transformándote. Transgrediendo. La más drag, la más in, la más queen, la más king. Sentimientos. Emociones. Ausencia. Tu ausencia. Mucha presencia y mucha vida. Tu presencia. La Corcho, tu Josetxo. Ocupando la calle, haciendo el pueblo más nuestro, más de todas, más de todos. Humo. Vapores. Esencias. Sirimiri. Carpa. Música. Alegría. Baile. Abanico, ligueros, boas de marabú. Triángulos rosas, triángulos arcoiris. Gracias por venir. El plataformón. Lesborroka y Marigorri. Madelón, mucha Madelón. Emocionada y agradecida, solamente puedo decir: gracias por venir. Emocionadas y agradecidas, solamente te podemos decir, Madelón: gracias por vivir. Hoy no me puedo levantar. Hoy me tengo que levantar. Hoy también me voy a levantar.


  • Mil besos, NENA, de tu Julene y de toda la gente de EHGAM
  • 2006-05-21

======================================================

· MADELONi OMENALDIA: MILAKA LUMA, ALTXU GOGOAN > MAIATZAK 20, LARUNBATA # ORERETA - ERRENTERIA # Antolatzaileak: Altxuren lagunak. Laguntzailea: Errenteriako Udala #

· SANTI VICENTE ALTXUREN OROIPENEKO EKITALDIAK:

· 18:00etatik aurrera, Errenteria Hiria Kulturgunea (Niessen Aretoa) > OMENALDI-IKUSKIZUNA: karabeta, musika, olerkiak, antzerkia, ikusentzunezkoak, transformistak eta abar luze bat. Sarrera gonbidapenarekin.

· 21:00etan, Errenteriako Zumardian > AFARIA-FESTA. Afariko sarrerak herriko hainbat tabernetan salgai egongo dira: 15 €. Gauerdian brindis bat egingo dugu Altxuren ohorean, sorpresaren bat egongo delarik. Ondoren DALTZALDIA herriko dj-rik onenek girotua.

======================================================

  • ARGAZKIAK

======================================================

·NIESSENen omenaldiaren argazkiak >>> IKUSI

======================================================

·AFARIAren argazkiak >>> IKUSI

======================================================

· FESTAren argazkiak >>> IKUSI

======================================================

·LOBATOren argazkiak >>> IKUSI

======================================================

MILAKA LUMA, ALTXU GOGOAN: gaur egungo ekimen herrikoi bat
Eskuorri galdua · OIER GUILLAN · 06.05.23

>>> http://www.berria.info/blogak/oier/index.php?blog=20&cat=127

Larunbatean "Milaka luma, Altxu gogoan" jaialdia ospatu zen Oreretan. Altxu "Madelon" orain hilabate batzu zendu zen; Oreretan oso ezaguna zen, eta baita Euskal Herri mailan ere, EHGAMen baitan eginiko militantziari esker.

Oreretarrek eta Euskal Herri osotik nahiz kanpotik etorritako ehunka lagunek omenaldi beroa eskaini zioten larunbatean. Arratsaldeko 18.00etan Oreretako Niessen aretoan aktuazio laburrez eta Altxuren ahotsaren grabazio eta irudiez osatutako ikuskizun anitz bat eskaini zen, eta gaualdean afaria eta festa ehunka pertsona horientzat herriko alamedan atondutako karpa erraldoian.

Niessengo ikuskizunaren kasuan liluraturik begiratzen nituen taula gainetik pasatzen ari ziren aktuazio txiki guztiak: Pasaiako antzerki eskolako kideak Miguel Galindoren zuzendaritzapean, kabaret kutsuko aktuazioak, abestiak, musika, ihauteri giroa... Priscillaren oihartzuna lerro arteko hatsean, dena Altxu izandako gauza guztien lagin gisa: eromena, aldarrikapena, umore lasaia, askatasuna...

Sorpresa berezia eraman nuen Yogurinha Borova Bilbotarrarekin, haren urratsak jarraitzeko moduko artista harrigarri eta atsegina. Probokazio "osasuntsuari" uko egin gabe noski!!!
Horrelako ikuskizun bat ikustea ez ohiko gauza da. Ez ohikoa hasteko omenaldi bat delako, aretoa lepo dagoelako publiko gisa dena eman nahi duen jendearekin... baina gainera ikuskizun honek galdera ugari piztu zizkidan, izan ere, teknikoki eta eduki aldetik oso duina atera baitzen osotasunean (argiak, koordinazioa, soinua...).

Ikuskizun honen prestakuntzaren prozesua gertutik jarraitu ahal izan dut, eta lehenik eta behin euskaldunok (onerako edo txarrerako) etengabe autoantolatzeko dugun gaitasuna etortzen zait lehenik eta behin burura. Ideia eta helburua argi izanez gero (kasu honetan Altxu bezalako pertsona ezagun eta maitatua omentzeko nahia aski zen) izugarria da zelako erraztasunez banatzen den lana, sortzen diren lan taldeak, lan talde bakoitzak ekiten dion bere esparruko gauzak lotzeari. Ia zalantzarik gabe. Deialdi irekia egin zen prozesuaren hastapenean eta bertaratutako jendearen artean... nork ez zuen egin inoiz "zerbaitetan" lan, "mobidaren batean"? nork ez zuen antolakuntzari eskaintzeko moduko esperientziarik? batzuetan gustatuko litzaidake kanpoko jendea gonbidatzea holako bileretara, ikusteko benetan hau ez ote den hain "ez ohikoa", beste leku batzuei begira.

Ikuskizunaren kasuan ere halaxe izan zen. Gidoi orokorraren nondik norakoa argi zegoen, sentimendua eta eromen ukitu amankomuna, kabareteroa, besterik ez zen falta. Zinez, aspaldiko partez ekimen herrikoirik zintzo eta indartsuenean parte hartu nuelakoan nago (eta asko izan dira...), eta hitz hori azpimarratuko nuke: herrikoia.

Zer ote da gaur egun ekimen "herrikoi" bat? hain gaude ohituta ekiten, antolatzen, erantzuten, batzuetan magia sortzen denean (sormenaren magia, taula gaineko magia) konsziente izateko gaitasuna falta zaigula, irudipen hori daukat behintzat. Nork gordetzen du gaur egungo ekimen "herrikoien" kronika humanoa, artistikoa, ideologikoa, etorkizunari begira? batzuetan horretan pentsatzeak mereziko lukeelakoan nago, hori ere bada eta kultura, idatzi gabeko historia, beharrezkoa den memoria. Ekimen herrikoi baten ezaugarrietako bat sustraiak eta tradizioa hartuta aurrera egitea bada, gutxitan ikusi dut larunbatekoaren gisako ekimen herrikoirik: bertso ederrak, aurreskua, txistulariak, musika, dantza, eta nola ez, txalapartari trabestituak.

Agur eta ohore Altxu, ez zenuen gutxiago merezi

======================================================

  • KATARSIA
  • IMANOL ALVAREZ

Antzokian Xantiri egin zitzaion omenaldia amaitutakoan hara bildutako lagunen bati komentatu nionez, katarsi antzekoa sentitu nuen bertan.

Izan ere, bere heriotzaren berri Euskal Herritik kanpo nengoela izan nuen. Nahiz eta telefonoz tanatorioan-eta gertatzen zenaz jakitun egon, nahiz eta egun horietan guztietan bere oroitzapena gogoan eduki, hala eta guztiz ere ezin izan nintzen fisikoki bertaratu. Ospitalean gaixorik zegoela ere ez nuen betarik izan bisitan joateko. Bilboko taldekideren bat hurbildu zen, bai, Lander hain zuzen; denon izenean lore-sorta bidali genion, bai, baina ez nuen pertsonalki joateko denborarik izan. Arinegi joan zitzaigun. Horregatik guztiagatik, uste dut joan den zapatura arte ez nintzela benetan konturatu Xanti, gure Madelón, ez zegoela benetan gure artean eta, txarragoa zena, ez zela berriro egongo. Halan edo holan, ondo samar eutsi nion han ikusi eta entzundakoek nire baitan sortarazten zituzten sentimendu oldeari. Dantzariak amari lore zurien sorta eman zionean oso txarto pasatu nuen, baina tira! Geroago, Eugeni eta Dopico mintzatu ondoren, niri egokitu zitzaidan eszenatokira irtetea Ehgamgo gizon-emakumeen izenean ohorezko hirukia familiari ematera. Gutxi gorabehera banekien zer esan nahi nuen eta, gutxi gorabehera, esan egin nuen. Kostata, ostera, zeren eta une horretan etorri baitzitzaizkidan, denak batera, tropelean, Xantirekin bizi izandako guztien oroitzapenak eta, apurka apurka, ahotsik gabe geratuz joan nintzen eta begiak malkoz betez.

Ez da inporta, mezua bertan zegoen jendeari heldu zitzaiola pentsatzen baitut eta, are garrantzitsua dena, Xantiri berari helduko zitzaiola, nonbait balego. Azken batean, esan nahi niona, nahi geniona, maite genuela zen eta gurekin bizi izandako eta lan egindako urteengatik eskerrak eman nahi genizkiola.

Duela ia hogeita hamar urte ezagutu nuen Xanti. Gure harremana sakonegia izan barik, nahiko ona izan zen beti. Soldadutzan Donostian nengoela oso adiskidetu ginen, maila pertsonalago batean; gero, hamarkadatako elkarlana izan dugu EHGAMen. Omenaldian aipatu nuen bezala, EHGAMen edo COFLHEEren bileraren bat egonez gero, edonon izanda ere, batzuetan berari esaten ezbazitzaion ere, agertu egiten zen. Ez dakigu nola, baina beti enteratzen zen eta beti aurkitzen zuen, besteon zorionerako, jakina, joateko modua. Bilboko jaietan ere, EHGAMek egiten zituen txosna-txandetan ere bere presentzia ia ikur, ezaugarri, bihurtu zen. Bera gabe ez ziratekeen berdinak izango.

Baina, gauza horien guztien aurretik, ederrak izanagatik ere, burutik aldendu ezin dudan oroitzapena beste bat da: aspaldian, hilean behin bederen, nire Bilboko apartamentura asteburu pasa etortzen zenean, etxe ondoko eskilaretako goikaldetik nire zain gelditzen zen eta, banentorrela ikustean, berea baino ez zen luma horrekin, eskua altxatu eta "neenaaa!" ohiukatzen zidan.

Mila musu.

======================================================

  • POR TI, A MADELON
  • DOPIKA LA GALLEGA
  • AS + PERRALHEIRAS, 2006-06-28

O 25 de fevereiro finou um dos primeiros activistas do movimento gai do Estado Espanhol, Xanti Altxu, que utilizava como nome de guerra “A Madelon”.

A Madelon adicou toda a sua vida a luitar em distintos campos sociais e políticos, sobresaíndo na reivindicaçom dos direitos dos gais. A sua atitude foi um dos pilares da formaçom e consolidaçom de EHGAM (Movimento de Libertaçom Gai de Euskal Herria) que este ano cumpre o seu 30 aniversário. O seu compromisso inicial estivo marcado polos acontecimentos do 10 de junho de 1979, quando um policía nacional assasinava com umha pistola a um travesti num bar de Errenteria (o mesmo povo da Madelon), polo simples feito de ser o que queria ser. A Madelon, junto com algum companheiro, foi denunciar o ocorrido ao julgado. Isto provocou que, dias mais tarde, fosse seqüestrado por um grupo de nazis (polícias?), introducido num carro e levado ao monte, onde com umha navalha fariam-lhe vários cortes em ambos braços, cicatrices com as que já ficaria de por vida. As mobilizaçons que houvo por tal motivo, incluida umha folga geral, motivou que aqueles militantes que estavam a organizar naquela época EHGAM em Gipuzkoa tiveram que fazer frente a aquela situaçom, colocando-lhes as circunstâncias em primeira linha das mobilizaçons. Mobilizaçons nas que Xanti, junto com o resto de militantes de EHGAM, deixarom claro o carácter homófono do assasinato e esse sucesso serviu para sacar à rua as reivindicaçons de gais, lésbicas e transsexuais. Por primeira vez na história ouvia-se nas ruas de Gipuzkoa “Hemen gaude eta ez gara izkutatzen” (Tal como es sal à rua) ou “Askatun Sexuala” (liberdade sexual). Fodede-vos nazis, se pensastes que iades apagar o seu carácter combativo; todo o contrário, cada dia a sua luita fizo-se mais forte.

Mais “Isso passou há muito tempo. Hoje em dia os gais sodes reconhecidos e asumidos pola sociedade. Nom tendes nengum tipo de problema”, dizedes muitos de vós, sobretodo os heteros. Ja! Ja! e Ja! Precissamente hoje, 10 de junho, quando estou a escrever esta crónica, venho de escuitar pola rádio que em Madrid tivo que ser suspendida umha Mani-Festa para celebrar a aprovaçom do direito das pessoas a trocar o nome de pila sem necessidade de ter que passar polo quirófano. O motivo do apraçamento do acto forom as ameaças recebidas por parte de grupos nazis, auspiciados no seu labor polo Partido Popular. Sim, caríssimos heteros, esta é a normalizaçom que nos concededes. Pois quedade com ela, que nom a queremos.

Por primeira vez, aguardando que sirva de precedente, o povo que viu nacer à Madelon, a gente de Orereta, volcou-se num reconhecimento popular da sua Pessoa e da sua condiçom de gai que nom tem precedentes neste Estado. Tras dous meses de intenso trabalho por parte de EHGAM Donostia, o 20 de maio tivo lugar umha homenagem que desbordou as cifras de participaçom que se baralhavam, assistindo perto de 400 pessoas, nom pudendo somar-se mais gente devido ao aforo limitado dos actos.

A primeira parte fizo-se no Centro Cultural da vila. Duas horas ininterrompidas de espectáculo gratuito e desinteressado no que colaborarom mais de 50 pessoas. Com umha emotividade que nos levou desde o sorriso mais amargo até as bágoas mais pracenteiras. Neste centro de Errenteria forom desfilando gente do seu entorno, cenificando a história da sua vida através de distintas artes: o baile, a dança, a música, o teatro, o audiovisual… nom faltando nem a txalaparta nem a reflexom em voz alta de acontecimentos que marcarom a sua trajectória. Também intervirom representantes de colectivos gais do Estado Espanhol, entre eles as Maribolheras Precárias. Foi umha homenagem reivindicativa e sincera, com faltando vozes que remarcarom desde a sua condiçom de maricona pública até a sua adicçom aos porros.

Também estiverom presentes os “Gigantes”, figuras populares que só som vissíveis, sem excepçom, nas festas patronais. Nom o poderias crer, Madelon, sacarom-nas para ti! A continuaçom fomos para a Alameda onde nos aguardava umha gigantesca carpa montada para cear à tua saude. Banquete presidido por umha enorme foto tua e polas plataformas douradas que utilizavas quando vestias de Drag Queen. Ringleiras de mesas adornadas com ramalhinhos de margaridas das que tanto gostavas, substraidas por nós essa mesma manhá.

Mesas cheias de gente de todas as idades, condiçom social e ideologias -com um mínimo de coherencia - nom estavam @s senhor@s do PP e afins-. Pois nena, comimos, bebimos, fumamos e desfrutamos como autênticas cochas. Nom faltou o cava para brindar contigo, ao tempo que as 400 pessoas cantávamos “La flor de la canela”, de Mª Dolores Pradera. E isto adereçado por umhas trompetas de marihuana com umhas dimenssons que mais que a fumar, estimulavam a chupar. Se nom pergunta a “Lapacapecao”, que depois de fumar quedou morta patas arriba toda a noite.

Maricona, que organizaçom! Flipei! Em 10 minutos a carpa ficou limpa de pratos, botelhas, cadeiras e mesas, transformando-se numha pista de baile com os seus respectivos pinchas. Suponho que também escuitarias as tracas de foguetes que tirarom, e das que tu eras umha autêntica mestra. E por se fora pouco, às 6 da manhá continuamos a tua homenagem na Okupa que a ti tanto che encantava. E ali até o meiodia. E ali quem pudo, algo comeu. E como tu dizias “...Agradecida, emocionada, somentes podo dizer obrigada por vir”. E eu digo-che: “mil pimentos picantes de padrom para ti” que era outra das tuas viziossas adicçons.

======================================================

ALTXU GOGOAN

Marginatuaren ta
duinaren maixu,
bizitzan koerentzia
erakutsi duzu.
Baina gaitz bortitz batek
eraman zaitu zu.
Bidea egin ondoren!
Hori badakizu.
Eredu zarelako
milla esker Altxu.

Zuk ere egin zenuen
bizitzan aukera,
horren alde borroka
eginez gainera.
Lagunak ta etsaiak
guziak batera
kondenatuak gaude
berdintasunera.
Egun hortan zurekin
oroituko gera!

EXTE

Doinua: Hamalu heriotzarena

======================================================

EHGAMgo OHOREZKO HIRUKIAREN MEZUA:

Xanti,
zure oroitza
betirako dantzan
gure lumatzan

======================================================

  • Palabras de PATXI, hermano de Santi, tras recibir el TRIANGULO DE HONOR DE EHGAM

Los que conocíamos medianamente a Santi, y hoy nos juntamos aquí unos cuantois, sabemos que ahora estaría pensando: “Ahora le toca el turno a mi hermano, en plan filosofal. ¿No se dará cuenta de que los Petardos y Petardas aquí presentes llevamos dos horas sin echar un cigarro...?”

Seré lo más breve posible, siempre que mis nervios y la falta de costumbre me lo permitan.

Cuando en el Tanatorio de Zentolen Mikel nos adelantó que a Santi se le iba a hacer un homenaje, ni los más optimistas pensábamos que el resultado final iba a ser el que hoy estamos viviendo. Es por esto que en la familia estamos gratamente sorprendidos por todo lo realizado.

Quiero empezar agradeciendo a todos los que habéis venido hoy aquí. Especialmente a los que no vivís en el entorno y os habéis tenido que desplazar. Vuestra presencia nos ayuda y nos anima. Gracias a los que le comprendisteis y le ayudasteis en la militancia activa, en Ehgam, en el Barrio, con las fotos, en las fiestas...

Gracias a todos los que habéis participado en la organización y elaboración del programa, por las horas dedicadas, de forma desinteresada, para llevar a buen término este Homenaje.

Igualmente gracias a los organismos, entidades y asociaciones que han colaborado en todas las actividades programadas y realizadas.

No quiero dejar pasar esta ocasión para, en nombre de la Ama y del resto de la Familia, agradecer las muestras de afecto, cariño y reconocimiento que de vosotros recibimos en la calle, en el mercado, en Xenpelar... y en general allá donde nos cruzamos en la convivencia cotidiana.

Estoy seguro que a Santi le gustaría la brevedad y, reiterando nuestro agradecimiento, desearos que disfrutéis de los recuerdos y anécdotas que de él conservéis.

Como El diría: “Agradecida y Emocionada, Gracias por Venir...” y que siga la fiesta.

Un abrazo sincero para todos.

Eskerrik asko.

Errenteria, 20-05-06

======================================================

======================================================

· 2006-05-20 > AS+PERRALHEIRAS > Hola amigas de Ehgam. Desde la revista "As + Perralheiras" queremos enviaros un abrazo muy fuerte este sábado de homenaje a Altxu. Comentaros también que estamos preparando para nuestro próximo número de junio una reseña especial sobre la Madelon. Muchos besos.

· 2006-05-20 > MARIBOLHERAS PRECARIAS > Madelon, agur eta ohore. Quisiéramos estar hoy tod*s en Orereta con vosotr*s. Beijinhos mil das Maribolheras Precárias!

· 2006-05-21 > YOGURINHA BOROVA > .....ayer sabado EMOTIVISIMO HOMENAJE a la MADELON en RENTERIA.... la GALA fue INCREIBLE por toda la carga emocional que se descargó allí, yo en momentos pensé volar porque la gente estaba ENTREGADISIMA, MUCHISMAS GRACIAS a MIKEL BARULLO por llamarme a participar en algo tan MARAVILLOSO, a la gente de EHGAM Gipuzkoa, a VICTOR y a IÑAKI, organizadores también de semejante HOMENAJE y gracias por dejarme dormir en vuestra casa, SOYS MARAVILLOSOS, a OIER, mi acompañante de presentación, fue una gozada currar contigo, a ANDONE, a la CUBANA y su MARIDO de DURANGO, todo un descubrimiento, ....a las MARIQUITAS DEL GOIERRI, ....que me dijeron que también hay en semejante PARAJE... ....a todos, a todos..... MUSU HAUNDI BAT MADELON, ETA JENDE GUZTIARENTZAT, .......JENDE ASKOK MAITE ZAITU............aio. # >>> http://www.fotolog.com/yogurinha_borova

· 2006-05-21 > PEDRO CARMONA > Desde Madrid, y culpable por haberme ido sin despedirme (mezcla de borrachera y prisa para no perder un coche que me llevaba a Iruña).: ZORIONAK. Fue espléndido. Porfa, transmite la felicitación a todas. Y muchas gracias por todo. Pedro.

· 2006-05-24 > EHGAM BIZKAIA > Kaixo, EHGAM. Conservando todavía el sentimiento que nos ha producido el homenaje en recuerdo a nuestro querido compañero Xanti. Desde EHGAM Bizkaia os queremos dar las gracias por todo el trabajo que habéis hecho. Si su agonía a todos nos trajo sentimientos de consternación y abandono por alguien que nos dejaba, ahora tenemos un recuerdo más alegre y feliz, habiéndonos dejado además con este acto emotivo una biografía en imágenes de él y por ende del surgimiento del movimiento gay les. Un fuerte abrazo.

======================================================

  • KOMUNIKABIDEETAN

======================================================

  • En recuerdo a Santi Altxu
  • En el Centro Cultural se celebró un acto con distintos y variados espectáculos. La jornada se cerró con una cena multitudinaria en la Alameda de Gamón
  • Luisma Rodríguez # El Diario Vasco, Pasaia-Errenteria arg. > 2006-05-23

El homenaje que se tributó a título póstumo al conocido errenteriarra Santiago Vicente Altxu fue un auténtico ejemplo de reconocimiento a la figura de una persona que acabó su vida prematuramente, a los 46 años de edad, a causa de una cruel enfermedad, pero que dejó una huella imborrable por su trabajo incansable durante muchos años en el seno del grupo EHGAM en pro del reconocimiento a la igualdad de derechos de los homosexuales.

El homenaje comenzó el sábado por la tarde en el auditorio del Centro Cultural Villa de Errenteria, con el aforo de 300 localidades completo y durante dos horas se sucedieron varios espectáculos de teatro, baile, música y un montaje audiovisual con una semblanza de la vida de Altxu, que emocionó a todos los que le conocieron en profundidad.

Los testimonios sobre su gran valor humano fueron la nota destacable y también hubo la oportunidad de escuchar varios cortes radiofónicos con su voz en programas que emitió la emisora Zintzilik Irratia. Desde EHGAM se hizo entrega a su hermano de una placa y éste respondió con unas palabras de agradecimiento por el recuerdo a Santi Altxu.

El homenaje contó con la presencia de personas llegadas de otras ciudades como Barcelona o Bilbao, donde Altxu estuvo residiendo durante bastante tiempo.

Una vez finalizado el acto del Centro Cultural, llegó la parte más lúdica que se desarrolló en la Alameda de Gamón, lugar en el que se reunieron casi 400 personas, en una cena popular con sorpresas, que presidió una gran imagen de Altxu.

======================================================

  • Gracias por venir
  • David Taberna [sobrino de Santi]
  • El Diario Vasco, Pasaia-Errenteria arg. > 2006-05-23

Y mi madre lloraba. No lo podía evitar. Lo hacía mientras casi 400 personas brindaban de pie en la Alameda a la salud de mi tío Santi. Con el vaso en alto, todos brindaban mientras mi madre lloraba repitiendo: «¿Cómo es que no he llegado a conocer realmente a mi hermano? ¡Cuánto le quería la gente!». Lo decía triste pero orgullosa. Orgullosa de tener a un hermano que se fue demasiado pronto y sin apenas avisar. Orgullosa de ser la hermana de Santi Vicente Altxu: «El hombre con el corazón más grande del mundo», según decía el sábado a la noche uno de sus tantos amigos.

Durante los últimos días de Santi, él no paraba de dar las gracias. «Te lo juro David. Estoy asombrado. Me han venido a visitar mis amigos, pero también los que sólo eran conocidos. ¿Y las enfermeras...? Todas encantadísimas. Me tratan como a un rey. Nunca lo hubiera pensado», solía repetir una y otra vez. «No tengo palabras».

Tampoco hay palabras para agradecer la implicación y el esfuerzo de la gente que decidió homenajearle el sábado. Santi era diferente, único y especial, y yo sólo era su sobrino, uno más. Pero este sobrino el sábado sintió algo que creía que nunca volvería a recuperar: orgullo. A Mikel Martín, a Jaime, Josetxo y a los 400 restantes que acompañaron a su familia el sábado: Gracias por venir. Ya lo cantaba Lina Morgan.

======================================================

  • Altxuri omenaldi koloretsu eta hunkigarria egin diote Niessenen
  • JENDETZA: Errenteria Hiria Kulturgunea lepo bete zen otsailean zendutako herritarra gogorarazteko

  • Altxu gogoan, Niessen jendez lepo Festa handia bihurtu zen atzo Altxuren lagunek bere alde kulturgunean antolatutako omenaldia jendetsua
  • Olatz Mitxelena # Oarsoaldeko HITZA, 2006-05-21

Kabaretariak egin zieten harrera atzo, Nissenen, Xanti Vicente Altxuren omenaldira joan zirenei. Lagunak antolatutako ekitaldia zen, eta nabari zen. Aretoa lepo, hunkigarria izan zen oso. Aretoa hunkituta, malkoei ezin eutsi batzuk, baina umoretsu guztiak, Altxuri zor zaion bezala. Ezin zen bestela izan. Milaka lumen jai handia bihurtu zen atzokoa.

Antzerkia eta musika ardatz, bere bizitzaren errepasoa egin zuten omenaldian. Eskenatokiaren erdian abanikoa, eta atzealdean bere argazkiak ikus zitezken etengabe. Bere ahotsa ere entzun ziteken, tarteka Zintzilik Irratian egiten zuen irratsaioaren pasarteak ziren, berak pentsatzen zituenak eta bere izaera ezin hobe islatzen zituztenak.

  • Zumardian festa

Luze jo zuen Niessengo ekitaldiak. Bi ordu inguru, baina berehala pasatu ziren. Baina ez zen han bukatu guztia. Ondoren, Zumardian atondutako karpan, mahaiaren bueltan bidu ziren ehunka herritar eta lagun, afaltzera. Afarian eta ondoren goizeko ordu txikietara arte luzatutako parrandan giro ona izan nagusi herrian. Altxuk gustuko zuen moduan.

======================================================

  • Xanti Vicente 'Altxu'-ri buruzko saio berezia Zintzilik irratian
  • Berria > 2006-05-19

Errenteriako Zintzilik irratiak Xanti Vicente Altxu zena gogoratuko du gaur programa berezi batekin, 22:30ean. Hainbat saio zaharretako audio zatiak jarriko dituzte, eta bihar Errenterian egingo dioten omenaldiko xehetasunak emango dituzte. www.sindominio.net/zintzilik webgunean ere entzun ahal izango da irratsaioa.

======================================================

  • El homenaje a Altxu reunirá a más de 300 personas en la cena de la Alameda
  • Previamente, en el Centro Cultural se celebrará un emotivo acto con varias actuaciones
  • Luisma Rodríguez # El Diario Vasco, Pasaia-Errenteria arg., 2006-05-18

Todo está ya preparado para que el homenaje popular que se va a tributar este próximo sábado a título póstumo al errenteriarra Santiago Vicente Altxu resulte un completo éxito de participación. Las expectativas de los organizadores de reunir a 300 personas en la cena popular de la Alameda se han cumplido con creces.

Previamente a esta cita, de 18.00 a 20.00 horas en el Centro Cultural Villa de Errenteria se celebrará un emotivo acto, que contará con actuaciones teatrales, baile, música, bertsolaris y un montaje audiovisual que glosará la vida de Altxu.

  • Testimonios

Se espera la asistencia a este acto del Centro Cultural de personas que conocieron al errenteriarra durante su estancia en Barcelona o en Bilbao, que unirán sus testimonios a los de los amigos de la villa.

Una vez finalizado el acto, alrededor de las nueve de la noche, dará comienzo la cena en la Alameda de Gamón. que reunirá a 300 personas y se celebrará bajo una carpa. En el transcurso de la cena hay previstas varias sorpresas y culminará con un baile que se prolongará hasta la madrugada.

Los amigos de Altxu se han mostrado muy satisfechos con la gran respuesta que ha tenido este homenaje en recuerdo a la figura de este errenteriarra recientemente fallecido a los 46 años de edad. Altxu dejó una honda huella por su labor en diferentes campos, pero especialmente en el movimiento EHGAM. al que pertenecía desde hace muchos años.

También se ha organizado un programa especial de radio en recuerdo a Altxu, que será emitido mañana por Zintzilik Irratia, desde las 22.30 horas. Se emitirán varios cortes de programas en las que tomó parte el propio Altxu y se completará con entrevistas a sus amigos y sus compañeros en la lucha por la igualdad de derechos de los homosexuales.

======================================================

  • A MI TIO SANTI, LA MADELON
  • RAKEL # Errenteria, 2006-03-14

Cómo me alegra saber que no has vivido tu vida dentro de ese oscuro armario, que has sabido quien eras y que querías. Sin importar que pensarían los demás, una veces y sufriendo humillaciones injustas, otras quizás, disfrutando de alguna batalla ganada.

Cómo me alegra que hayas luchado por eso en lo que creías. No hay vergüenza en defender lo que uno es, hay vergüenza en no aceptarlo y mirar para otro lado, en querer vivir una vida ajena, marcada por eso que algunos llaman “lo normal”.

Te quiero, te quiero mucho, realmente sé que eres diferente y así te acepto. Porque te quiero así como eres, porque eres distinto a todo lo que he visto hasta ahora y eso te hace especial.

Y sigo buscándote en silencio esperando todavía verte. Daría cualquier cosa por poder hablarte una sola vez más y decirte… y abrazarte fuerte.

Todos tenemos que ser guapos, limpios, trabajadores, listos y heteros, y cuando esto no es así las cosas no siempre van bien. Algo hemos estado haciendo todos mal. Quizás la vida está tan marcada para todos que el que se sale de esa normalidad es señalado.

También quiero que sepas que yo sí creo en tu lucha, que levanto tu bandera y hago de tu lucha la mía, porque otro mundo es posible, otro mundo de colores.

Hoy soy mas rica que hace unos meses... Tanta gente, tan diferente entre si, te ha querido y eso es bonito, eso está bien.

Como madre tengo el derecho y la obligación de educar a mi hijo en un mundo multicolor, por eso el 28-J Ekain estará allí conmigo, con tu hermano, tu cuñada… porque te lo debemos.

Con mi presencia no pretendo sustituirte ni tampoco ir en tu nombre, sólo pretendo honrar tu compromiso de libertad.

Seguro que si existe cielo en algún sitio, tu estarás allí viéndolo todo en alguna terraza con un café y un canuto y quizás te estaba esperando San Pedro y es la mayor loca del reino. Quién sabe.

Desde aquí te mando todos los besos del mundo todos los abrazos del mundo... Te mando besos infinitos, besos de colores.

Te quiero siempre. Rakel.

======================================================

  • BETIRAKO DANTZAN GURE LUMATZAN
  • IMANOL MINER ARISTIZABAL # 2006-06-30

Ume-kozkorrak ginela, hazteak berarekin dakartzan maliziaren itzalen mugetan, gogoan dut anaietako batek behin, harridura eta irri artean imintzioak eginez nola kontatu zuen Gaztainoko jaietan entzun zuela oholtza gainean aurkezpen lanetan mikrofonotik gizon haundi-haundi bat emakumeen gisara, emeki, xalo-xalo hizketan.

Horixe da Xantitaz dudan lehenengo oroitzapena; harridura, parre eta lotsaz zipriztindutako kontakizun hura, nik ez dakit zergatik baina ganbaran gordeta geratu zitzaidan eta ni ere, gainontzekoak bezala trufatu nintzen arren, ez dut sekula ahaztu.

Xanti eta biok Erdiko Kaleko Zintzilik Irratian ezagutu genuen elkar. 1994 urtearen bueltan 19 urte nituela, Mikelan Zai izeneko irratsaio bat egiten hasi ginenean. Ostiral iluntzeetan izaten zen saioa, gaueko hamaikak aldera, eta hastapen haietan gure aurreko irratsaioa EHGAMeko kide Tino, Mikel eta Xantik berak egiten zuten Cianuro en Tu Laca de Uñas, gaueko hamarretan. Irratsaioa egiteko ikastaro teknikoa egin genuen eta lehenengo saioa egiteko garaia iritsi zen: Ez daukagu ahazteko, guk kaseta guztiak prest jarrita zintzo-zintzo joan, eta Xantik ustez laguntzen ari zitzaigulakoan nola dena hankaz gora jarri zigun; geroztik ez genion ezer ikutzen utzi.

Garai hartarako jada lamia nintzela barneratuta neukan, nere gaytasunaz harro nengoela uste nuen arren, nonbait aski ez eta kanpora begira ez nuen nahi denek jakin zezaten: hasieratik babestu eta sustengatu ninduten lagunak jakinaren gainean neuzkan, etxekoak oraindik ez eta pausoak poliki eta sendo emanez nindoan. Eta gauzak nola diren, ez nintzen Mikel eta Xantirekin eroso sentitzen, nabarmenegiak ziren, oso andra-mariak biak nork baino nork lumatza harroago astinduz, ez nuen neure burua haiengan isladatua ikusten eta badaezpadako distantzia hartzen nuen beti haiekin nahas ez nindezaten. Eta aldi berean, astero-astero ostiraleko irratsaioetan eta ostegunetako batzarren batean edo bestean, nahiz kalean, Xenpelar Etxean, Zumardian pasaeran agurtu eta elkar kontrolatzen genuen. Kontrolatu diot, Xantik berak ere, geroago aitortu zidan bezala, bide beretik nentorrela igarria baitzidan ordurako. Beraz oilotegitik agertzea denbora kontua besterik ez zen.

1996ean edo, lamien artera agertzeko modua emango zidan lehen egokiera baliatu eta azkenean pausoa eman nuen, 21 urterekin Gaztegay taldearen afari batera eta geroxeago EHGAMek herriko gaztetxean antolatutako festetara joaten hasi nintzen karreran ikaskide nuen beste lamia batekin.

Hala ere, bakardade sentimendu larri bat bizkar-hezurretik kendu ezinda joaten nintzen herriko gaztetxeko festa haietara. Kuadrilako lagunak ere, neskak guztiak, behar baino uzkurrago, eta festaren batera edo bestera lagundu nindutenean, lehen poteak hartu eta ez ziren sobera luzatuko; hortik aurrera berriro bakarrik, eta bertigozko momentu haietan beti etortzen zen Xanti hizketagaia eman, saltseatu eta solastuz konpainia egitera. Inguru arrotz hartan berria nintzen eta jada eratuak zeuden lagun taldeetan sartzen ez nuen asmatzen, ez nintzen ausartzen, baina poliki-poliki bidea eginez sasoi hartan ezagutu nituen gerora ahizpa gertukoenak izango nituenak: Jon, Etorre, Mikel eta haien lagun eta ezagunak. Lauak euskaldunak, gehienak ikastoletan ikasiak ginen, gure artean euskaraz aritzen ginenak eta Xantiren begietan “poxpolinak” edo “las puxpus”.

Eta ahizpa hauen ondoan ezagutu nituen Xanti bera, Mikel, Emili eta gainerakoak gertuagotik, euren argi eta ilunekin, bizitzak ez ezik bizilagunek ere emandako egur guztiaren ondoren zutik, harrokeriarik gabe baina harrotasunez, duintasunez aurrera, bizipozez eta umorez, beti galtzaileen artean eta beti irabazten. Eta gazteago nintzela Mikel eta Xantirekin sentitutako lotsak, deserosotasunak, aurreiritziak, banaka-banaka erantziz eta badaezpadako distantziak hurbilduz, neure burua haiengan islatua ikusten hasi nintzen, nire lumatzaz jabetzen eta gogua dudan orduan izkutatuz nahiz harroki astinduz, andra-mariak ere pertsona direla ikusten, ni ere gisa berekoa naizela onartzen eta bakoitza egiten ari den ibilbideari begirunez begiratzen.

Xantik gurekin askatzen zuen barruan gordetzen zuen euskalduna eta arrastaka eginda ere euskaraz saiatzen zen sarri. Hizkuntza ordezkapena txikitatik kalean ez ezik, etxetik beretik ezagutu zuen, baina ez zen euskaldun etsia, dexente ondo ulertzen zuen eta oinarrizko gauzak esaten ere ederki moldatzen zen. Julia amari, txikitatik ikasitakoa, gaztetan dantza munduan nahiz kantuan egindako saioekin osatuz Kultur ondarearen ezagutza zabaleko pertsona zen eta jardundako lekuetan hala erakutsi zuen.

Gay-les askapena bera, gure adierazpen moldeetara zabaltzearen aldeko izan zen, euskal-dantzen munduan nagusi den sexismoa (eta heterosexismoa) agerian jarriz esate baterako. GLBT mugimenduan guztion kaltetan izandako uniformizazio edo hobe esan, kultur ordezkatze prozesuak berarekin dakarren eskasia eta pobretzea hasieratik beretik ikusi zituen eta bere lekukotasunarekin, atzetik gatozenoi kolore eta aniztasunaren bideak erakutsiz ipar berri bat erakutsi digu.

Alperra eta nagiarena eginez ezagutu nuen lehen egunetik, baina beti zebilen ideiak proposatuz eta gogoko zituen kontuetan ttarraka-ttarraka lan eginez. Memoria historikoaren berreskuratzeari garrantzi handia ematen zion eta beraz Xantiren heriotzeak, lagun baten galera ez ezik, gure memoria berreraikitzeko pieza klabe bat galtzea suposatu digu, gertakari ugariren lekukoa izan zelako, jende ugari ezagutzen zuelako eta memoria aparta zuelako.

Xanti maitia, nola galduko nuen ba agerkari gutiziatu honetan zure aipamena egiteko aukera? Ez horixe maitte! Zure heriotza goiztiarrak, herrian eta oilotegian ez ezik gure bizitzetan utzitako hutsunera oraindik ohitu ez naizen honetan, lerro hauek idatzi nahi izan ditut, zure izena eta izana goren gradora jaso eta kultura eta historia letra larritan egiten dutenen parean jar zaitzadan. Ez duzu-eta gutxiago merezi, izan ere zure bizitza laburrean Ararteko, egunkari bateko zuzendari edo gisako kargu entzutetsu bat betetzera iritsi ez zaren arren, eta zure heriotzak hedabideetan oihartzunik apenas izan ez duen arren, gure herriaren historian leku txukun bat dagokizu, herritar ugariren sexu askapenean eta garapenean giltzarrietako bat izateaz gain, aintzindaria izan zarelako.

Historiak itzuli asko ematen ditu ordea. Francisen heriotzaren salaketatik sortutako EHGAM-Gipuzkoaren hastapenean, ultraeskuindarren erasoak zure larrutan nozitu zenituen garaian, nahiz gerora etorritako urte zailetan egindako lan eskergaren ondoren, aitortza edo esker ona beharrean, espektakulu patetiko baten lekuko izatea tokatu zitzaizun 90en hondarretik hasita: Gehituren sorreran eta garapenean paper nabarmena jokatu zuten kide jakinek, gizartean hainbesteko kaltea eraginda plano politikoan agortzear zen Ajuria Eneako eskema, elkarteen mundura ekarri eta bere bidea egin ondoren, besteak beste zerorrek egindako lanaz erdeinuz mintzatzen entzutea edo memoria izkutatzen ikustea ere tokatu zitzaizun eta ondorioz zuek egindako lanaren aitortza eta beraz dagozkizuen dominak izkutatzeko tentazioa ikusita joan behar izan duzu. Gaur egun haietako batzuk, administrazioko kargu entzutetsuak betetzen dituzte, eta iritsi diren lekura iritsi badira, lehenago beste batzuek garesti ordainduta, bidea ireki diezuelako dela gogoratu nahi dut lerro hauetatik.

Xanti bihotza, zurekin asko eraman duzun arren, mordoska da azken urteetan konpartitu duguna eta beraz nerekin ditut zure jarioaren grazia eta miztoaren koloria, Zintzilik Irratia edo herriko irrati libre-petardueneko oroitzapenak, Gaztetxeko festetakoak, Jareñokoak, Lobato Etxekoak, festa osteko after eta gosariak, Abenduak 1 eta ekainak 28ko elkarretaratzeak, Mikelazulon drag-queenez mozorrotu zinenekoa, Bilboko jaietan Egunkariaren txoznan, Oiartzungo Xanixtebanetan Harri Beltzarenean, herrikoetan Txintxilikenean egindako turnoak, elkarrekin Zinemaldira joan ginenekoa, hemengo klarisa eta hango benediktiñeen konbentuetako kontuak, zure matxiruloen eta nere txotxildeen kuadrilak, Xenpelar Etxeko bisitak, Zumardiko terrazetako egonaldiak eta kioskuan Santiyo eta Saninaziyo egunetan bandak emandako dantzaldi eta kontzertuetan egindako dantzaldiak besteak beste; guztiak, betirako dantzan gure lumatzan.

Eta Gay hotsako irakurle zintzo eta pazienteen behatz artean, zuk hainbeste maite zenuen Astondoa etxeko piroteknia sorta hau guztia zartarazi eta gero, astin dezadan eskuartean dudan abaniko hau zuk erakutsi bezala, eta noan plazara txulomiran bazterrak jitzen jarraitzera, mundu honetara oharkabian pasatzeko ez ginen jaio-eta.

======================================================

  • Lo Viejo: jungla de asfalto
  • El rondador nocturno: El cuaderno de bitácora de un ave nocturna
  • Blogs.diariovasco.com, 2005-02-25 # Diego Mitxelena

La cena se acaba. Y se paga, por supuesto. A eso de las doce toca cruzar la Consti para acudir a la llamada del primer bar. Hará unos tres grados de temperatura, pero en los soportales de la plaza hay decenas de chavales haciendo botellón. Llevan más de dos horas. Todos divididos en grupos. No se mezclan. Hacerlo significaría infringir una regla básica del comportamiento nocturno guipuzcoano: habla sólo con tu cuadrilla. Muchos de los chavales apenas llegan a los 16 años y el Rondador piensa: ‘¿te estarás volviendo mayor? ¿Vaya pereza estar ahí con tanto frío?`.

Pero sigamos. Por fin el primer bar. Alguien propone ir al Eiger, cerca del Paseo Salamanca. No hay divisiones. Todo el mundo acata la decisión. El Eiger es una especie de iglú y mascarilla de oxígeno para este Rondador. El rock n roll suena a todo volumen. Bowie canta Suffragette City y muchos le hacemos los coros. En Spanglish, por supuesto. Estamos en la franja horaria que abarca entre las 12.15 y la 1 de la madrugada. Es la hora de poner los motores a punto. La hora donde se apurarán las charlas interesantes que hablan de salvar el mundo. Después, adiós conversaciones, puertas abiertas y a la jungla de asfalto: lo Viejo.

El sonido del barullo te da la bienvenida. ¿Dirección? Sin dudarlo. Esta vez no hay que proponer nada. El instinto y la rutina llevan al RN a la calle Fermín Calbetón. Claro que sí. ¿Dónde habrá más gente por metro cuadrado? En la Fermín. ¿Dónde será imposible entrar ocho personas en un mismo bar? En la Fermín. ¿Entonces por qué allí? Habría que añadir una pregunta más. ¿Dónde habrá más mujeres por metro cuadrado? Pues en la Fermín. Que nadie acuse al Rondador de machista. Varias mujeres forman parte del grupo y ellas son las primeras en optar por la Fermín. Por cierto, todo ave nocturna sabe que donde hay diez mujeres hay cien hombres. Los bares son un ejemplo. Pero es el peaje a pagar.

Mientras se elige a qué bar entrar –esto puede llevar varios minutos y alguna que otra discusión– una parte del grupo se acalora. “Si miras a una tía de Donostia en un bar te pone cara de asco”, oigo de refilón. “Quizá es que ésa es la cara que tienes”, le responde mi amiga Cris. “Bueno, lo que está claro es que pillar con una tía una noche cualquiera es imposible”, insisten. “Pero, ¿si ni siquiera os atrevéis a ir a hablar donde las tías?”, acusa Cris. “¿Para qué? ¿Si quieres conseguir algo tienes que estar seis meses tras ella y eso sólo para salir? Además, yo no quiero salir con alguien. Yo quiero pasármelo bien”, sigue la discusión. Es la eterna contienda. Y el RN no quiere entrar al trapo. Todo está mil veces hablado. ¿La realidad? Dentro de varias horas cada uno se irá solo a casa. ¿O quizá no...?

*Nota del RN: En memoria de Santi Vicente Altxu. Con cariño.

======================================================

  • MADELON, AGUR ETA OHORE >>> IKUSI

======================================================

No comments: